Dertig jaar geleden heb ik na de halve marathon van Leiden bezworen nooit meer grote afstanden te lopen. Ab Duimel, een ervaren wedstrijdloper en collega bij het Algemeen Dagblad had die dag als haas voor mij gelopen en dat betekent dat je uit de wind loopt, wordt opgejaagd over je grenzen te gaan en in mijn geval worden omstanders aangemoedigd mij toe te juichen. En daar ga je niet rustiger van lopen. Ik liep prompt een persoonlijke record (1 uur en 50 minuten), maar heb dat dagen daarna moeten bezuren. Mijn hardloopschoenen heb ik daarna symbolisch weggegooid.
Tijd heelt wonden. Tot aan de Coronatijd heb ik bijna vier jaar in het Westland gewerkt. Bij Koppert Cress ben ik door chef Robert Verkruijsen en Rob Baan bekeerd door andere inzichten over voeding. Ik sliep toen wekelijks in het Bed & Breakfast Zussen aan Zee van Saar en Aad. Ik werd vertroeteld in Ter Heijde aan Zee en opgenomen in de kring van vrienden en familie, van wie velen fondsen verwierven voor goede doelen door hardloop- en wandeltrainingen te verzorgen.
Sinds vier jaar ben ik daarop gaan wandelen en hardlopen. Het bleek voor mij het beste medicijn om mijn rugpijn te verzachten. Maar ik kreeg ook meer energie, terwijl ik aanvankelijk overdag moest bijslapen omdat ik ’s nachts zo beroerd had geslapen. Win win dus. En met een glimlach op mijn gezicht stortte ik mij op maandagavond ook op derde helft met mijn maten van de Lierse Roadrunners, zo moet ik ook bekennen. Na inspanning mag ook ontspanning, zo hield ik mij voor na weer een herfstbiertje.
In het Westland ontkiemde mijn zaadje voor Broccori & Kohl. Gezond eten, saamhorigheid, veel lachen, maar ook flink zweten bij het sporten kwamen daar samen. Ik ontmoette er onder andere banketbakker Arie van Delft aan wiens lippen ik hing wanneer hij sprak over zijn eigen blue zoneboerderij. Samen met twee vrienden, zijn broer en partner betrok hij dit jaar met zijn vrouw een boerderij om samen te wonen, maar vooral om voor altijd voor elkaar te zorgen. Blue Zones avant la lettre.
Saamhorigheid
Mede als gevolg van Corona moest ik mijn droombaan bij Rob Baan bij Koppert Cress opgeven. Mijn vele maten bezwoeren mij niet te vergeten. Elke maandag kijk ik weemoedig naar de appjes over de vaste trainingen van ze. Afgelopen weekeinde zouden we elkaar zien op Terschelling voor de Berenloop. Zestien man/vrouw sterk hadden fanatiek getraind voor de hele of halve marathon. Boten en kamers waren geboekt. De tussentijds verscherpte veiligheidsmaatregelen (geen derde helft met een biertje of glas wijn, geen gemeenschappelijke maaltijden) dwongen ons dit uitje te schrappen.
Ik had er maanden voor getraind en naar uitgekeken. Ik besloot daarop de virtuele marathon te lopen met mijn loopmaatje Gerard van der Stok. Hij in het Westland, ik in Deventer. En dat werd ook een groot feest. Ik liep met oortjes op en hoorde opzwepende muziek en regelmatig de tussentijden. Door bluetooth verbinding konden mijn tussentijden op de #NNrunningday worden bijgehouden.
Tuinslang als finish
Na 2 uur en 20 minuten kwam ik thuis aan waar de kinderen een tuinslang over de straat hadden gehangen als finishlijn. Ik voelde mij andermaal een held hoewel de tijd mij tegenviel. Maar ik had mij voorgehouden vooral te genieten en dat was maximaal gebeurd.
Een paar dagen later volgde ik Gerard op zijn race. Om de vijf kilometer stuurde onze trainer Rob van Noordt, net herstellend van Corona (!), filmpjes door. Ik leefde zo met Gerard mee dat ik onderweg met de auto stopte om zijn race te volgen. En die eindigde in dezelfde tijd als ik: 2 uur en 20 minuten….
Moraal van dit verhaal:
Beweeg genoeg in de openlucht want vitamine D heb je juist nu hard nodig, eet gezond en vers want dan blijf je weerbaar en blijf plezier maken – ook in deze crisistijd. Vrolijke mensen leven immers langer. #plukdedag
