Wat zijn mijn klachten? Ik sta wat strammer op, soms slaat mijn hart wat heftiger, mijn haren worden grijzer, mijn huid dunner en mijn hoofd reageert emotioneler. Zijn dit de klachten om aan te sluiten bij Broccori en Kohl? Nee, en ik zit er ook niet mee dat ik steeds meer op mijn moeder zaliger ga lijken. Mijn ietwat uitdijende lijf kan alle testen doorstaan die horen bij het bijna 65 jaar zijn. Net nog vele honderden kilometers getrapt in het Belgische heuvelland zonder ondersteuning. Wel een lichte hongerklop opgelopen, die echter snel kon worden verholpen met geurend vlees in bier gestoofd en dikke frieten.
Heb ik daarmee gezegd dat ik een gelukkige vrouw ben? Wellicht, toch ben ik dat niet altijd. Mijn husband kan soms dwars liggen en onze vijf volwassen kinderen met partners en kleinkinderen zijn niet altijd even ideaal. Het kan guur zijn; het leven is bewerkelijk, en een mens is een mens. Daar komt bij dat de wereld inmiddels is platgelegd om levens te redden met als gevolg economische harakiri. ‘Optimisme is een morele plicht’, zei wetenschapsfilosoof Karl Popper al.
Ik vergeet mijn verleden, schrap de toekomst en doe mijn best op waar ik nu mee bezig wil zijn. Wat is schoonheid, hoe kijken we naar natuur, cultuur, naar anderen en onszelf? Het is een privilege te mogen zaaien en planten, bevruchten en vermeerderen, geven en nemen, doorgeven en loslaten. Om die verbindingen draait alles als we onze planeet wijs en eerlijk in stand willen houden.
Ik ben te weinig afgestompt om op een makkelijke manier te kunnen leven. En heb ooit van mijn vader geleerd dat je je altijd moet inspannen en dat niks komt aanwaaien. Als verlies in je hoofd komt, ga je niet meer winnen. Dus trap ik nog even lekker door om de beweging die Broccori en Kohl voorstaat, gestalte te geven. Als teugels vieren en gedachten kunnen wegdrijven ontstaat ruimte om tot inzichten te komen. Ik wil geen troep, maar een aarde waar we met ons allen liefde en aandacht aan hebben besteed. Liefde is als het leven, louter langer. Dat verdient jong en oud.
P.S. Na dit schrijven kijk ik met mijn kleinkind Mette naar een prachtige courgette die bovengronds groeit aan een stengel en zacht op de aarde rust. We zijn beide onder de indruk. Zij plukt kersen en zet ze in als oorbellen. Ze struint over het land. Wat een schoonheid.
Saskia Stoelinga
Reageren? saskia@broccori.nl
